Αμυγδαλίνη, πέρα από το μύθο

Η αμυγδαλίνη είναι μια φυτική ουσία που ανιχνεύεται σε ωμούς καρπούς και στον πυρήνα μερικών φρούτων, ιδίως στα κουκούτσια του βερίκοκου. Αποκαλείται και βιταμίνη Β17, αλλά στη πραγματικότητα δεν είναι βιταμίνη.

Έχει καταγραφεί η χρήση της σε αρχαίους πολιτισμούς, όπως στην Αίγυπτο και στη Κίνα, όπου πριν από 2.500 χρόνια θεράπευαν διάφορες παθήσεις του δέρματος με ένα διάλυμα με βάση το κουκούτσι του βερίκοκου.
Οι αρχαίοι Έλληνες επίσης χρησιμοποιούσαν παραπλήσιο σκεύασμα, σε χαμηλές δόσεις, για θεραπευτικούς σκοπούς. Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς για τις αντικαρκινικές της ιδιότητες, αλλά καλό θα ήταν να προσεγγίσουμε το θέμα με ψυχραιμία, βασιζόμενοι σε επιστημονικά δεδομένα.

Λίγη χημεία

Η χημική ονομασία της αμυγδαλίνης είναι Cyanogenic Diglucoside, με χημικό τύπο C₂₀H₂₇NO₁₁. Ανήκει στην ομάδα nitriloside, που αποτελείται από υδροδιαλυτές σακχαρούχες, μη τοξικες ενώσεις που έχουν ανευρεθεί σε περισσότερα από 800 φυτά.

Είναι επίσης γνωστή και με το όνομα Laetrile (PDQ, Physician Data Query). Αποτελείται από μόρια σάκχαρου, κυανιούχου υδρογόνου και από ένα δακτύλιο βενζολίου ή ακετόνης. Ανακαλύφθηκε από τον αμερικανό βιοχημικό Ernst T. Krebs, Jr. (φωτό) τo 1952 και αποτελεί μια από τις πιο αμφιλεγόμενες βιταμίνες των τελευταίων 30 ετών. Βρίσκεται στους πυρήνες των κουκουτσιών σχεδόν όλων των φρούτων σε ποσοστά περίπου 2-3%, όπως στα μήλα, τα ροδάκινα, τα κεράσια, τα δαμάσκηνα και τα νεκταρίνια. Ο βασιλιάς της αμυγδαλίνης όμως είναι το βερίκοκο, μιας και στον πυρήνα του περιέχει τη μεγαλύτερη ποσότητα από κάθε άλλο φρούτο.

Υπόσχεση κατά του καρκίνου;

Γιατί οι άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αμυγδαλίνη;

Παρόλο που δεν υπάρχουν σαφή επιστημονικά δεδομένα για τη συμβολή της αμυγδαλίνης στην αντιμετώπιση του καρκίνου οι άνθρωποι τη προσλαμβάνουν γιατί πιστεύουν πως:

• Βελτιώνει την υγεία, τα επίπεδα ενέργειας και τη γενική ευεξία
• Αποτοξινώνει τον οργανισμό
• Βοηθά στη μακροημέρευση τους

Μερικοί ασθενείς θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν στο άκουσμα του επάρατου της νόσου τους, ως πιθανή θεραπεία σε αντιδιαστολή με τα συμβατικά χημειοθεραπευτικά σχήματα.

Η αμυγδαλίνη απομονώθηκε επίσημα το 1830 και η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ως θεραπεία κατά του καρκίνου ήταν το 1845 στη Ρωσία. Δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1920, ενώ στη δεκαετία του '80 προωθήθηκε σε παγκόσμια κλίμακα ως αντικαρκινικός παράγοντας, αυτούσια ή σε συνδυασμό με ειδική δίαιτα, συμπληρώματα βιταμινών και παγκρεατικών ενζύμων.

Η αμυγδαλίνη στο μικροσκόπιο - Η μία όψη...

Συνομωσιολόγοι υπάρχουν παντού. Και εγώ ανήκω στο είδος. Δε μου αρέσει όμως η παράνοια. Η αμυγδαλίνη παρουσιάζεται από πολλούς ως το απόλυτο φάρμακο κατά του καρκίνου, του οποίου η αποτελεσματικότητα αποκρύπτεται συστηματικά από τις φαρμακοβιομηχανίες, για να μην απωλεσθούν τα ανυπολόγιστα κέρδη από τα αντικαρκινικά τους φάρμακα. Και εδώ που τα λέμε, δε μου φαίνεται απίθανο σα σενάριο, όλοι ξέρουμε τι ρόλο παίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες...
Παντού υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά και μια δόση μύθου. Και επειδή δεν εργάζομαι για καμιά φαρμακοβιομηχανία, θα σας παρουσιάσω τη μία όψη του νομίσματος, αυτή δηλαδή που θέλει την αμυγδαλίνη υπερόπλο κατά του καρκίνου. Θα σας τη παρουσιάσω με σχετική συντομία όμως, γιατί υπάρχει πολύ υλικό στο net για τους πιο "ανήσυχους".
Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη:

"Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μίξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (=ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη".

Η Β17 αποτελείται από δύο σάκχαρα, βενζελδαΰδη και κυάνιο, συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Σε αυτή τη φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης Β17 και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο βήτα-γλυκοσιδάση (beta-glucosidase). Όταν η βιταμίνη Β17, έρχεται σε επαφή με αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαΰδη, που είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ, 100 φορές περισσότερο από όσο η καθεμιά χωριστά. Αυτό ονομάζεται συνεργιστικό αποτέλεσμα. Το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε μεγάλο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Κάποτε δε 100 φορές περισσότερο από ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Αποτέλεσμα: Το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου στοχεύει μόνο στα καρκινικά κύτταρα και τα σκοτώνει.
Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε "προστατευτικό ένζυμο", λόγω της ικανότητας του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο, μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Με λίγα λόγια η ροδανάση υπάρχει στους ιστούς και τους προστατεύει από το κυάνιο, ενώ δεν ανευρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα. Η βήτα-γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα. Δε κάνει το ίδιο όμως και με τα υγιή κύτταρα.

Ένα σχετικό παράδειγμα από την ιστορία: Το αντίδοτο στη δηλητηρίαση από κυάνιο είναι η ζάχαρη. Αναφέρομαι στην ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Rasputin, ενός ευρέως μισητού καλόγερου (!) με έντονη επιρροή στη τσαρική οικογένεια, στη προεπαναστατική Ρωσία. Παρόλο που ο Rasputin δηλητηριάστηκε με μεγάλη δόση κυανιούχου καλίου, δεν έπαθε τίποτα, πέρα από λίγη ναυτία, σιελόρροια και αστάθεια, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει τη δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Τη λεπτομέρεια αυτή δεν τη γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι. 
Επίσης:

• Το κουκούτσι του βερίκοκου είναι πικρό.
• Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς πεθαίνουν από καχεξία, λόγω απώλειας της όρεξης (;).
• Το κουκούτσι από το βερίκοκο περιέχει αμυγδαλίνη (Β17).
• Η αμυγδαλίνη καταπολεμά τον καρκίνο.
• Οι φαρμακοβιομηχανίες έθαψαν τη κλινική εφαρμογή της αμυγδαλίνης στο πεδίο του καρκίνου και εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).

Ο Διευθυντής ερευνών του Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, της Μέκκας της ογκολογίας, ο Kanematsu Sugiura (φωτό), το 1972 έκανε πειράματα σε ποντίκια με την ουσία που είχε ανακαλύψει ο βιοχημικός Ernst Krebs, μετά από προτροπή του μέλους του συμβουλίου του νοσοκομείου Benno Schmidt, ώστε να αποδειχτεί και με τη βούλα η αναποτελεσματικότητα της. Ο Sugiura ανακάλυψε πως η ουσία κατέστρεψε τους δευτερεύοντες όγκους, χωρίς όμως να έχει αποτέλεσμα στον κύριο καρκινικό όγκο. Τα πρώιμα θετικά αποτελέσματα δεν ανακοινώθηκαν στον τύπο, μετά από προτροπή του επόπτη του Sugiura, Chester Stock, γιατί όπως δήλωσε αυτολεξεί, "η είδηση θα προκαλούσε χάος". Τα αποτελέσματα της έρευνας διέρρευσαν τελικά το 1973, προκαλώντας αναστάτωση σε όλη την επιστημονική, και μη, κοινότητα. Η αμυγδαλίνη δοκιμάστηκε, τελικώς, σε 14 είδη όγκων, χωρίς όμως ουσιαστικό θετικό αποτέλεσμα. Ή έτσι μας ανακοίνωσαν. Τα αποτελέσματα των ερευνών "μαγειρεύτηκαν", διαστρεβλώθηκαν και έπεσε η όλη μελέτη στο κενό. Άλλωστε τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Memorial, ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών...

Η αμυγδαλίνη στο μικροσκόπιο - Η άλλη όψη...

Ήρθε η ώρα να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που θέλει την αμυγδαλίνη αναποτελεσματική κατά της επάρατης νόσου και όχι μια σκόπιμα, λόγω συμφερόντων, υποβαθμισμένη ουσία. Σύμφωνα με το "Cancer Research UK", δεν υπάρχουν αποδείξεις που να διαβεβαιώνουν τη θεραπευτική δύναμη της αμυγδαλίνης κατά του καρκίνου ή κάποιας άλλης ασθένειας. Μια μελέτη σε ζώα υποστήριξε πως επιβράδυνε την ανάπτυξη του καρκινικού όγκου και απέτρεψε την εξάπλωση των καρκινικών μεταστάσεων προς τους πνεύμονες. Μεταγενέστερες επαναληπτικές μελέτες, όμως, δε κατόρθωσαν να φτάσουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Η αμυγδαλίνη επέδειξε αντικαρκινικά αποτελέσματα, σε δύο πειράματα σε περιβάλλον εργαστηρίου, όταν συγχορηγήθηκε με το ένζυμο γλυκοσιδάση (beta-glucosidase) που ανέφερα παραπάνω. Το ένζυμο αυτό επέτρεψε στην αμυγδαλίνη να απελευθερώσει το κυάνιο που περιέχει και να σκοτώσει τα καρκινικά κύτταρα. Αν όμως επιχειρηθεί το ίδιο πείραμα σε έναν ζώντα οργανισμό, το κυάνιο θα σκοτώσει και τα υγιή κύτταρα. Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι έρευνες για τον καρκίνο, με διάφορες ουσίες κατά καιρούς. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλές ουσίες που σκοτώνουν τα καρκινικά κύτταρα, αλλά σκοτώνουν και τα υγιή κύτταρα του οργανισμού, χωρίς διάκριση.

Τα καρκινικά κύτταρα στο κέντρο ενός όγκου παρουσιάζουν μικρότερη οξυγόνωση, από αυτά που βρίσκονται στη περιφέρεια του όγκου. Η έλλειψη οξυγόνου, κάνει τα κύτταρα αυτά πιο ανθεκτικά στην ακτινοβόληση και τη ραδιενέργεια. Μια άλλη έρευνα, το 1978, υποστήριξε πως η αμυγδαλίνη καθιστά τα καρκινικά κύτταρα ευάλωτα στην ακτινοβόληση. Επέβαλλε στα κύτταρα του όγκου να απορροφήσουν πλεόνασμα οξυγόνου, γεγονός που βοηθούσε την ακτινοβολία να τα φτάσει και να τα καταστρέψει. Έκτοτε, τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας δεν έχουν επιβεβαιωθεί από άλλη συμπληρωματική έρευνα, ώστε να εξαχθεί συγκεκριμένο επιστημονικό συμπέρασμα.

Το εθνικό αντικαρκινικό ινστιτούτο των ΗΠΑ (NCI) επιχορήγησε δύο έρευνες, η πρώτη στα τέλη του 1970 και η δεύτερη το 1982, οι οποίες μελέτησαν τα ασφαλή επίπεδα της ουσίας στον οργανισμό, τους τρόπους χορήγησης αλλά και τα θεραπευτικά αποτελέσματα έναντι του καρκίνου. Για να μην επεκταθώ σε δυσνόητη ανάλυση των ιατρικών δεδομένων, στη πρώτη τα αποτελέσματα ήταν ο σχετικά μικρός αριθμός παρενεργειών στη συγκεκριμένη δοσολογία που χορηγήθηκε. Ωστόσο, 2 από τους 6 ασθενείς που συμμετείχαν στο πείραμα, παρουσίασαν συμπτώματα δηλητηρίασης με κυάνιο, όταν κατανάλωσαν ωμά αμύγδαλα κατά τη διάρκεια του πειράματος. Στη δεύτερη έρευνα συμμετείχαν 175 ασθενείς και μελετήθηκε η ικανότητα της αμυγδαλίνης να συρρικνώσει τον όγκο. Μόνο ένας ασθενής ανταποκρίθηκε θετικά στην αμυγδαλίνη, τα αποτελέσματα όμως διήρκησαν για 10 μόλις εβδομάδες, πριν ο όγκος να επιστρέψει. 7 μήνες μετά το πέρας της έρευνας, όλοι οι ασθενείς παρουσίασαν προοδευτική επιδείνωση και οι όγκοι τους συνέχιζαν να αναπτύσσονται.

Σύμφωνα με τη Cochrane Library, σε μια έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2011, ήταν διάχυτο το συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν αποδείξεις για την αντικαρκινική δράση της αμυγδαλίνης και επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος παρενεργειών και δηλητηρίασης, ιδιαίτερα με τη λήψη της ουσίας από του στόματος. Διαβάστε εδώ αναλυτικά τα συμπεράσματα της έρευνας.
Η αμυγδαλίνη υπάρχει σε μορφή ενδοφλέβιας ένεσης, ταμπλέτας, lotion για διαδερμική απορρόφηση και σε μορφή υποκλυσμών (enema). Η λήψη αμυγδαλίνης σε ταμπλέτες εμπεριέχει περισσότερους κινδύνους παρενεργειών απ'ότι η ενδοφλέβια χορήγηση. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ένζυμα της διατροφής μας διασπούν την αμυγδαλίνη στο έντερο και απελευθερώνεται δηλητηριώδες κυάνιο.

Παρενέργειες

Οι παρενέργειες από τη λήψη αμυγδαλίνης είναι οι ίδιες με αυτές της δηλητηρίασης με κυάνιο και περιλαμβάνουν:

• Ναυτία
• Κεφαλαλγία
• Ίλιγγος
• Ηπατικές βλάβες
• Υποξία
• Πτώση αρτηριακής πίεσης
• Βλεφαρόπτωση
• Πυρετός
• Νευρικές βλάβες και απώλεια ισορροπίας
• Σύγχυση
• Κυάνωση
• Κώμα
• Θάνατος

Υπολογίστηκε πως η κατανάλωση 50-60 κουκουτσιών βερίκοκου σε μια ημέρα μπορεί να επιφέρει το θάνατο. Αν παρόλ'αυτά επιθυμείτε να τη δοκιμάσετε, με τη μορφή των κουκουτσιών βερίκοκου, αποφύγετε να καταναλώσετε ταυτόχρονα ωμά αμύγδαλα, πικραμύγδαλα, ροδάκινα, σέλινο, καρότα, φασόλια, φύτρες φασολιών, λιναρόσπορο, ξηρούς καρπούς, και γενικά να αποφύγετε τη βιταμίνη C. Αυτές οι τροφές αυξάνουν το κίνδυνο δηλητηριάσης, γιατί περιέχουν μικρές ποσότητες αμυγδαλίνης. Επίσης μη λάβετε αμυγδαλίνη, όσοι πάσχετε από ηπατικές ασθένειες και βλάβες.

Η αμυγδαλίνη δε πωλείται ελεύθερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πλέον έχει απαγορευτεί και στις ΗΠΑ, από τον FDA. Στο Mexico όμως, υπάρχουν "εξειδικευμένες" κλινικές, όπου διαφημίζεται η θεραπεία με αμυγδαλίνη ως πανάκεια για το καρκίνο, αναγκάζοντας ασθενείς από όλο το κόσμο να ταξιδέψουν ως εκεί και να δαπανήσουν μεγάλα ποσά χρημάτων και άδικων ελπίδων, για μια αμφιβόλου αποτελέσματος θεραπεία.

Συμπέρασμα;

Δεν υπάρχει. Είναι μπερδεμένο και σκοτεινό το θέμα. Πάντα είναι απαραίτητη η προσωπική έρευνα και η συνεργασία με έναν ειδικό ογκολόγο, πριν προβείτε σε οποιαδήποτε τέτοια ριζοσπαστική/εναλλακτική "θεραπεία", που μπορεί να σας κοστίζει τη περιουσία αλλά και τη ζωή σας. Ελέγξτε ποιός σας παρέχει πληροφορίες και σε τι αποσκοπεί.

• Μη καταπίνετε αμάσητο ότι κυκλοφορεί στη πιάτσα.
• Μην απορρίπτετε με τη πρώτη κάτι, επειδή κάποιος το αποκύρηξε.

Η απόφαση και τα συμπεράσματα δικά σας.

Credits: cancerresearchuk.org, wikipedia.org, thecochranelibrary.com, livestrong.com, schizas.com